วันแรกของโครงการใหญ่

หายไปนาน... มาเล่าต่อดีกว่า... ่ช่วงที่ผ่านมาชีวิตวุ่นวาย... จริงๆ...

วันแรกของโครงการใหญ่...

เช้าวันแรกของโครงการใหญ่ก็ทำเอาวุ่นวายซะแล้ว... ก็น้องตั้งเกือบพันคน (ปีนั้นมีไม่ถึงพัน แต่ค่อยๆ ทยอยมาเพิ่ม จนได้ราวๆ พันหนึ่งร้อย) ทั้งแจกหนังสือ ทำป้ายชื่อ แบ่งห้อง ฯลฯ เล่นเอา พวกเราที่ไม่เคยทำโครงการเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน ...

วันแรก... พี่คิดว่าคงทำงานแบบชิลๆ ... เพราะว่าตัวเองไม่มีสอนไง กะจะเก็บบรรยากาศ ช่วยเหลืองานอื่นๆ ให้พอคุ้นเคยก่อน... ปรากฏว่าทำไม่ได้ซะแล้ว...

"โบ๊ต... พี่บิ๊กบอกว่าจะมาสายซักครึ่งชั่วโมงอ่ะ... สอนแทนไปก่อนได้ป่าว"

เอาล่ะจุ้ย.... ปัญหาแรกที่ไม่เคยเจอตอนออนทัวร์... จะให้คนอื่นแทนก็ไม่ได้ เพราะมือเก๋าๆ เรื่องเลขลงสอนวันแรกกันหมด เหลือพี่อยู่คนเดียว เพราะไม่เคยสอนโครงการใหญ่กับเค้ามาก่อน...

น้องครับ... ถ้าน้องไม่เคยสอนโครงการใหญ่มาก่อน... น้องจะไม่รู้เลยว่าความรู้สึกตื่นเต้นตอนสอนที่แท้จริงนั้นมันเป็นยังไง...

สำหรับตัวพี่เอง พี่คิดว่า ตัวพี่มีประสบการณ์สอนมาพอสมควร จนไม่คิดว่าจะตื่นสนาม.. .ตื่นกระดาน... อีกต่อไป...อีกทั้ง เรื่องที่จะสอน ก็เป็นเรื่องที่พี่ค่อนข้างถนัดมาก่อน (แต่ไม่เคยสอน) ก็คือเรื่อง.. การเรียงสับเปลี่ยน... ก็เลยต้องคว้าแผ่นใส ปากกา เดินออกไปขัดตาทัพ ณ บัดเดี๋ยวนั้น...

น้องครับ... (อีกที) ... ถ้าน้องไม่เคยสอนโครงการใหญ่มาก่อน... น้องจะไม่รู้ว่า ... เวลาที่เราเดินเข้ามาในห้อง... เสียงเซ็งแซ่ที่พูดคุยกันเงียบกริบลงในทันใด... และสายตาเกือบสามร้อยคู่จ้องมองเราเป็นจุดเดียว.... น้องจะรู้สึกยังไง..

สำหรับพี่... โค-ตะ-ระ สั่น... เลย... พูดไม่ถูกแม้แต่จะทำลายความเงียบด้วยเสียงหัวเราะอย่างที่เคยถนัด... จับไมค์ขึ้นมาจ่อปาก.. สิ่งที่สัมผัสได้ก็คือ.. มือเริ่มสั่นเบาๆ และรู้สึกว่าเหงื่อชื้น ทั้งๆ ที่แอร์ใน ศร.3 นี่ หนาวอย่างแรง...

แนะนำตัวโดยอัตโนมัติ... แล้วเริ่มบทเรียน... ไม่มีเวลาคิดมุข เพราะต้องคิดล่วงหน้าไปสองสามช็อตว่าจะสอนอะไรต่อ...

ในความไม่มั่นใจนั้น... ปฏิกิริยาแรกที่ควบคุมไม่ได้คือ... ไม่สบตาน้องๆ ... เพราะมัวแต่มองแผ่นใสที่ตัวเองเขียน... แน่นอนว่าผลลัพธ์ต่อมาคือพี่ไม่สามารถดึงความสนใจน้องๆ ได้อย่างที่เคย ... และรู้สึกได้ด้วยสัญชาติญาณของคนสอน ว่าแต่ละประโยคที่พี่พูดออกไป... ไปถึงน้องได้ไม่กี่เปอร์เซ็นต์...

แก้สถานการณ์ด้วยการยิงมุก... ปรากฎว่าแป้กสนิท... ยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายเข้าไปใหญ่...

เป็นบทเรียนบทแรกของพี่ ที่พี่ได้จากโครงการใหญ่... และบทเรียนนี้พี่จะจำไปจนวันตาย...

"อย่าสอนโดยไม่เตรียมตัว"

... อย่างน้อย ก็ต้องมีโครงร่างคร่าวๆ ในหัว ... มีแผนที่รางๆ ว่าจะคลำไปทางไหน... ก็ยังดี...

โชคดี ที่พี่บิ๊กมาสายไปแค่สิบห้านาที... เข้ามาช่วยในเวลาที่พี่กำลังจะตายคาแผ่นใสอยู่รอมร่อ... และพอพี่เดินคล้อยหลังมา... ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นจากในห้อง จากที่เงียบกริบมาสิบห้านาที... ซึมไปซักพัก ก็นึกขึ้นมาได้ว่า ดีจริงๆ ที่ได้เจอประสบการณ์แบบนี้ก่อน เพราะถ้าเป็นคาบของพี่จริงๆ ... ไม่มีใครมาช่วยแล้วนะ... ถ้าตื่นเต้น ต้องคุมสถานการณ์เอง...

และเหตุการณ์ในวันนั้น ก็ทำให้พี่ได้รู้จุดอ่อนของตัวเองเวลาสอนแผ่นใส... ทำให้พี่กลับมาเทรนตัวเอง เตรียมตัวใหม่ แก้ไขใหม่ เขียนสไลด์ใหม่... วางโครงการสอนใหม่... ให้เข้ากับนักเรียนเกือบสามร้อยคนในห้อง...

ขอบคุณเหตุการณ์ในวันนั้นจริงๆ ครับ... บทนี้ก็ต้องขอจบลงด้วยประโยคที่ว่า...

... Mistake causes Improvement ...