เริ่มต้นกับวิชาการ

ขอแทนตัวเองว่าพี่... แล้วกันนะครับ ด้วยตั้งใจว่าจะเขียนให้น้องๆ อ่าน ประมาณคนแก่รำลึกถึงความหลัง...ซะมาก

ถ้าจะให้ย้อนความกลับไปถึงสมัยตอนที่พี่เพิ่งจะเข้าปี1 ใหม่ๆ ... ตอนนั้นไฟแรงมาก... อยากจะเข้าชมรม ชุมนุม โน่น นี่ ... เต็มไปหมด รู้สึกว่า ชีวิตสี่ปีในมหาวิทยาลับเนี่ย... ไม่อยากจะให้มันมีแต่เรียน...เรียน เรียน... แล้วก็เรียน ได้ปริญญามาใบนึง... เหมือนที่ใครหลายๆ คนชอบพูดกัน...

เสียดายเวลา... ว่างั้น...

เข้าไปเยี่ยมชมรมคอมพิวเตอร์ อยู่ชมรมฟันดาบไทย แวะๆ เข้าไปนั่งวรรณศิลป์หนสองหน...

แต่ชมรม ชุมนุมหนึ่ง... ที่พี่ตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่า เป็นตายยังไงก็ไม่เข้า... ก็คือชุมนุมวิชาการ..

โธ่... เรียนวิดวะเนี่ย เครียดจะแย่อยู่แล้ว จะให้เวลาว่างๆ ไปหมกตัวอยู่กับตำรับตำราอีก... มันท่าจะบ้า

ปีหนึ่งเลยผ่านไป... โดยไม่ได้เฉียดเข้าใกล้กับวิชาการเลย กลางวันเรียน พักนั่งเล่นกีตาร์ เล่นเลี๊ยบตุ่ยอยู่ที่กลุ่ม หรือหนักๆ เข้า ก็โดดไปนั่งเล่นเกมที่ The World (ไม่รู้ตอนนี้มีอยู่ป่าว) ข้างเกษตร หรือจับพลัดจับผลูไปแทงสนุ๊กที่ Neo หน้าเกษตร ... ตกเย็นไปซ้อมฟันดาบ ไปตามเรื่อง...

วันนึง ที่เพื่อนๆ มาอ่านหนังสือกันที่บ้านพี่ จำได้เลยว่ามาอ่าน Math2 ก่อนสอบ final อยู่ดีๆ ไอ้ตี๋ ก็โพล่งออกมา...

"เฮ่ย... ไปเที่ยวร้อยเอ็ดกันป่าว ปิดเทอม"
"ทำไมต้องไปถึงร้อยเอ็ดวะ" ผมสงสัย
"ไปสอนน้องๆ ต่างจังหวัด... ไปสอน... แต่เที่ยวฟรีนะเว้ย" มันโฆษณา... หลังจากที่ถามไถ่เป็นที่ชัดเจนแล้วว่า มีเพื่อนๆ ในกลุ่มไปค่อนข้างเยอะ ด้วยความที่อยากเที่ยว (อย่างเดียวจริงๆ) ก็เลยบอกมันว่าจะไปดูๆ ก่อน ที่... ชุมนุมวิชาการ

สองสามวันต่อมา... ตอนนั้น ห้องชุมนุมเป็นห้องเก่าๆ โทรมๆ อยู่ข้างๆ กับสโมสรนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ พอพี่โผล่หน้าเข้าไป กะจะไปถามรายละเอียดหน่อย ประมาณว่า ไปกันยังไง สอนยังไง กินอยู่ยังไง ได้เที่ยวที่ไหนบ้าง เสียตังมั้ย....

"ปีหนึ่งใช่มั้ยน้อง" ... เป็นคำทักทายแรก ที่จำไม่ได้แล้วว่าพี่คนไหนถาม...
"ชอบวิชาอะไร เลือกมาวิชานึง เลข เคมี ฟิสิกส์" พี่อีกคนยิงต่อเนื่อง ไม่ปล่อยให้พี่ตอบคำถามแรกด้วยซ้ำ
"เลขครับ" ... เป็นวิชาที่พี่มั่นใจ และสนุกด้วยมากที่สุดแล้วในสามวิชานั้น...
"ภาคตัดกรวยละกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเทรนการสอนตอนบ่ายโมง ที่ห้อง 3202 เตรียมมาสอนให้พวกพี่ๆ ดูซัก 15 นาที นะครับ ขอบคุณมาก" ...

เฮ่ย....

ถ้าพี่จำไม่ผิด น่าจะเป็นพี่เยียร์... (น้องๆ ที่รู้จักพี่เยียร์ น่าจะพอนึกภาพออกว่าทำไมพี่ถึงเป็นแบบนี้ )

เดินออกจากห้องวิชาการ... ด้วยความที่ยังงงๆ .. อยู่ว่า ตกลงนี่กูรับเรื่องไปสอนแล้วเหรอวะ...

แต่ก็... เอาน่ะ ลองสักตั้ง... ด้วยความมั่นใจในตัวเองพอประมาณอยู่ ทั้งเรื่องการสอน ที่ตอนนั้นคิดว่า ตัวเองก็ไม่น่าเป็นสองรองใคร ตอน ม.ปลาย ก็เป็นติวเตอร์ให้เพื่อนๆ เป็นประจำ ... แถมบท Conic Section นี่ก็บังเอิญเป็นบทในดวงใจซะด้วย...

เอาน่า... ลองสักตั้ง ....