ออนทัวร์ที่สิงห์บุรี (มีตอนเดียว)

หลังจากออนทัวร์ครั้งแรกที่ร้อยเอ็ดมาแล้ว... ความตั้งใจเดิมที่พี่จะไปสอนน้องๆ ต่างจังหวัดแบบ "ขำๆ" ก็เปลี่ยนไป

โดยสิ้นเชิง ... เพราะรู้แล้วครับว่า

...พี่ๆ วิชาการ... บ้า กว่าที่คิด :P แหะๆ....

เปิดเทอมมา... ทุกครั้งที่มีเวลาว่าง... พี่ก็จะแวะเวียนเข้าไปเดินเล่น ทักทาย พูดคุยกับพี่ๆ เพื่อนๆ ที่วิชาการบ่อยๆ

เพราะรู้สึกว่าตัวเอง "ติด" แล้วล่ะ กับชีวิตแบบ ชุมนุมวิชาการ นี่ ... (อ้างไปงั้นแหละน้อง ความจริงไปนั่งอ่านการ์ตูน...

ที่พี่แมวเอามาฝากเรื่อยๆ... อ้าว :P )

มีอยู่วันนึง .... พี่เข้าไปนั่งเล่น อ่าน Friday ได้ซักพักนึง... ในห้องมีพี่อยู่คนเดียวครับ อีกแป๊บ พี่มิติ (อีกแล้ว) ก็เดินเข้ามา.... ทักทายกันสองสามคำ...

น้องครับ... วันนั้นเป็นวันที่ทำให้ชีวิตในชุมนุมพี่เปลี่ยนไป... อีกวันนึง (มันมีหลายช็อตเหลือเกิน) :P

เดาครับน้องๆ ... พี่มิติทำอะไร...

ก. อ่านหนังสือเรียน
ข. อ่านนิยายกำลังภายใน
ค. เปิดคอมเล่นเกม
ง. เตรียมการสอน... ไปสอนพิเศษ

คำตอบ... จ. ผิดทุกข้อคับ ... พี่มิติหยิบไม้กวาดที่พิงอยู่มุมห้องขึ้นมา แล้วเริ่มต้นกวาดพื้น....

โอ้... ละอายครับน้องๆ ... พี่เค้าไม่บ่นหรือคิดว่าเป็นภาระ หรือใช้น้องเด็ก (ตอนนั้นยังเด็กเฟร้ย...) อย่างพี่ให้ทำ... แต่ทำเองทันทีด้วยความรู้สึกที่ว่า ห้องชุมนุม ก็เหมือนบ้าน... ที่ต้องดูแลความสะอาดทุกวันให้น่าอยู่.... พี่มิติไม่ได้พูดอะไรซักคำ... แต่พี่รุ้สึกเหมือนโดนด่าอย่างแรง ... ประมาณว่า ไอ้นี่... อยู่ว่างๆ ... แทนที่จะทำตัวให้มีประโยชน์...

กลับนั่งอ่านการ์ตูน...

วันนั้น พี่อึ้งครับ.. ทำอะไรไม่ถูก เลยปล่อยให้พี่มิติกวาดจนเสร็จ....

แต่วันต่อๆ มา.... ถ้าพี่เห็นว่าควรกวาด... ก็จะไม่ลังเลที่จะหยิบไม้กวาดขึ้นมาทำความสะอาด....

...เดี๋ยวพี่มิติมากวาดให้อีก แล้วพี่ก็ต้องนั่งด่าตัวเองอีก... กวาดให้เสร็จเองดีกว่า :D


ว่าจะเขียนเรื่องออนทัวร์ต่อ... กลายเป็นเรื่องห้องชุมนุมไปซะได้...

ต่อดีกว่าครับ :P

หลังจากนั้นอีกครึ่งปี... ปีทำงานปีนั้นเป็นปีที่พิเศษมาก คือ ไปออนทัวร์สองครั้งรวด (เพราะอะไรจำไม่ได้แล้วอ่ะ) คือปีนั้นจะไม่มีโครงการใหญ่...ออนทัวร์ครั้งที่สองของพี่คือไปที่สิงห์บุรี

ปีนั้น... พี่ติดธุระอะไรไม่รู้เหมือนกัน เลยมีเวลาไปอยู่แค่สองสามวัน... บทที่สอนคราวนี้คือ จำนวนจริง

จากคราวที่แล้วที่ได้สอน... พี่ก็เริ่มรู้ตัวว่า งานที่พี่ชอบ นอกจากการได้สอนน้องๆ แล้ว... เป็นคนเทรนก็สนุกดีไม่เลว...

แล้วก็ได้ความไว้ใจจากพี่ๆ ... ให้เริ่มเทรนน้องๆ เลย น้องชุดแรกที่พี่ได้เทรนคือ พี่เอ กับพี่กิ ... พี่สองคนนี้เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนที่โคราช (เอ... รางๆ ว่าสองคนนี้เคยเป็นน้องโครงการด้วย) แล้วก็มาสอนครั้งแรกที่สิงห์บุรีเหมือนกัน

การเทรนคนสอนเนี่ย เป็นศิลปะอย่างนึง... ร้อยคนก็สอนกันร้อยแบบ... บางทีเราไม่สามารถที่จะให้คนอื่นสอนได้

ตามเราเป๊ะๆ ทุกครั้งหรอก แต่เราต้องคอยดู คอยเช็คในรายละเอียดที่จะทำให้เค้าพัฒนาขึ้นไปตามทางที่ควรจะเป็น

การเทรนคนอื่น.. จะทำให้เราได้พัฒนาพื้นฐานการสอนของเราเองไปด้วยในตัว

สมัยโน้น... พี่ๆ ให้เทรนการสอนกันเองซะมาก เพื่อนกันก็เทรนกันได้ หรือแม้แต่น้อง ก็เทรนพี่ได้... เพราะทุกคนต้องการการเตรียมตัว...

เทรนพี่กิ.... ไม่มีปัญหา ซักชั่วโมงนึงก็เรียบร้อย (รู้สึกจะเป็น Matrix) กิไม่ค่อยใส่ลูกเล่นอะไรมากตอนเทรน แต่ค่อยๆ อธิบายไปช้าๆ เป็น step และเนื้อหาแน่น... พี่ก็โอเคแล้วในจุดนั้น

มาถึงพี่เอบ้าง... โอ้ แม่เจ้า... น้องๆ ครับ... กรรมตามสนองพี่แล้ว สมัยก่อนพี่กวนพี่สิทธิ์ให้เทรนตั้งแต่สองทุ่มถึงตีสอง...คราวนี้ พี่เทรนพี่เอถึงตีสองแล้วยังไม่เสร็จเลย....

"เดี๋ยวครับพี่.... ผมยังไม่มั่นใจเลย... ขออีกรอบนะครับ" ประโยคนี้หลอนพี่ไปทั้งคืน T_T (พรุ่งนี้ตรูต้องสอนนะเฟ้ย...ฮือๆๆๆ)

ผลคือ พี่ได้เรื่องการเคลื่อนที่แบบต่างๆ มาแบบ แน่นปึ๊ก... แต่กว่าจะจบลงได้ก็เกือบตีสาม จากการที่พี่ไล่พี่เอไปนอนด้วยว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ (พี่)จะสอนไม่ไหว :P

ที่ๆเราใช้เทรนการสอนกัน อยู่คนละตึกกับตีกพักนอนครับ... น้องๆ นึกภาพว่า สองตึก อยู่คนละฟากกับสนาม

ฟุตบอลคอนกรีตเล็กๆ ... ที่มีฝูงหมารวมกลุ่มกันอยู่ซักสองฝูง ... ฝูงละราวๆ ยี่สิบกว่าตัวได้...

โอ้แม่เจ้า.... มะหมายกพวกตีกันครับน้อง .... ซวยแล้วกรู.... ง่วงก็ง่วง... ฝืนเอากับพี่เอ ฉวยจังหวะที่มันยังเห่าขรมข่มขวัญกันอยู่ ถือไม้พลองคนละอันเดินผ่ากลางสองฝูงอย่างช้าๆ....

วิชาพลองที่เคยเรียนมา... จะต้องเอามาใช้กับหมาวันนี้ละมั้ง...เกือบหัวใจวายตายเหมือนกัน... คือถ้ามันกรูเข้ามานี่ ตัวใครตัวมันละเอ... แต่สุดท้ายก็ผ่านมาถึงห้องจนได้.... มองลงไปข้างล่าง... มันเริ่มตีกันพอดี... รอดแล้วตรู....

อีกเรื่องที่พอจำได้... คือตอนนั้น Harry Potter กำลังดัง พี่อ่านเล่มหนึ่งภาษาไทยจบแล้วเกิดอาการของขึ้น... เลยไปซื้อเล่ม สอง สาม ภาษาอังกฤษมา ด้วยความตั้งใจแรงกล้าว่าจะอ่านนิยายอังกฤษให้ได้ ^__^

แล้วก็หยิบติดมือมาสิงห์บุรีด้วย... เผื่อว่าง....

แล้วตอนว่างๆ...ก็ได้อ่าน..จริงๆ....

...

อ่านๆอยู่ดีๆ....

"เฮ้ย..โบ๊ต... พี่ให้เอ็งยี่สิบแล้วเลิกอ่านซะทีเหอะวะ.... กรูรำคาญ" $%&&*!!@$#

พี่เยียร์ครับ... โพล่งออกมาแบบทนไม่ไหวแล้วหลังจากเห็นพี่พยายามอ่านอยู่เกือบชั่วโมงแบบจิ้ม talking dict ทุกๆสิบวินาที :P

สุดท้ายแล้ว... พี่ก็อ่านไปได้แค่ครึ่งเล่ม ... ภาษาไทยก็ออกมา เลยต้องกลับไปอ่านภาษาไทยเหมือนเดิม ^_^

พอดีกว่าเนอะ.... เขียนต่อเดี๋ยวก็ไปได้เรื่อยอ่ะ.... หุๆๆๆ