ออนทัวร์ที่ร้อยเอ็ด (ตอนแรก)

ครั้งนั้น... เป็นออนทัวร์ครั้งที่เดินทางไปไกล.. ที่สุดที่พี่เคยเห็น กว่าจะถึงร้อยเอ็ดต้องนั่งรถตู้ไปเกือบแปดชั่วโมง...

ทั้งๆที่ปกติแล้ว ontour เนี่ย จะไปไม่ได้เกิน 300 กิโลจากกรุงเทพฯ ที่วิชาการของเราได้มีโอกาสไปไกลขนาดนั้นก็

เพราะปีนั้นเราโชคดีได้ The Nation กับ มาม่า เป็นสปอนเซอร์ให้... ต้องกราบขอบพระคุณมา ณ ที่นี้...

ช่วงเวลา Ontour จะถูกแบ่งออกเป็น 4 ผลัด ผลัดละ 4 วัน โดยจะมีรถไปกลับทุกผลัด เพื่อให้พี่ๆ ไปกลับได้อย่าง

สะดวก จำได้แม่นเลยว่าพี่ไปผลัดที่ 3 คือเค้าสอนกันไปแล้ว 2 ผลัดน่ะแหละ ผู้ร่วมทางของพี่วันนั้น เรียงตามอาวุโส

แล้ว ได้แก่ พี่สิทธิ์ พี่ภูมิ พี่อั้ม เจ๊เพียว พี่ กับ ไอ้เต้ เพื่อนกลุ่มเดียวกันที่จับพลัดจับผลูไปผลัดเดียวกัน

กว่าจะนั่งรถไปถึงร้อยเอ็ดก็เล่นเอาหลับแล้วหลับอีก....

"ตายแล้ว... (ลองอ่านตาม แบบใส่เสียงสูงๆ แบบกระเทยโทน จะได้อารมณ์มาก ถ้ายังจินตนาการไม่ออกน้องๆ ลองนึกถึงเสียงพี่อั๋นดู ... รู้สึกว่าจะคล้ายๆ) ทำไมมันนานขนาดนี้.... ตื่นมากี่ทีๆ

ก็มีแต่ควายๆๆ..." พี่เพียวจีบปากจีบคอบ่น... พอพี่แกเบื่อๆ ... ก็หันมาจีบพี่กะพี่เต้บ้าง... ไอ้เรามันเป็นรุ่นน้องก็ไม่รู้จะปัดรังควาน...เอ๊ย..จะปัดป้องยังไง เลยสวนพี่แกกลับไปดอกนึง....

"ต๊าย...เจ๊ ... มายุ่งอะไรกะหนูฮะเนี่ย..." ??#?$#%@#@::;%%
"ต๊าย.... อีแร่ดดดดดดดดดดด พวกเดียวกันก็ไม่บอกนะมรึง....."

ได้ผล... จากตอนนั้น เจ๊ไม่ยุ่งอะไรกะพี่อีกเลย เบนเป้าหมายไปหาพี่เต้คนเดียว (กรูขอโทษว่ะเพื่อน)

แล้วเราก็มาถึงกันจนได้... ที่ รร. สตรีศึกษาร้อยเอ็ด ... ความประทับใจแรกที่พี่พบคือภาพน้องๆ กำลังเลิกเรียน แต่มี

แค่ไม่กี่คนที่เดินกลับบ้าน นอกนั้นกำลังมะรุมมะตุ้มอยู่กับพี่ๆ ทีมสอน เพื่อซักถามในจุดที่ยังไม่เข้าใจ... จำได้ว่ามีพี่

คนนึงพยายามอธิบายน้องด้วยสำเนียงอีสาน - -" (ขอโทษคับพี่ จำชื่อพี่มะได้แร้ว....)

บรรยายไม่ถูกอ่ะ... จำได้แต่ว่า... สภาพมันวุ่นวายมากๆ พี่ๆ จากวิชาการนี่ยั้วเยี้ยไปหมด เพราะอยู่กันถึง 23 คน !!!!

ไม่นับพวกเราที่มาใหม่ด้วยนะ

จำได้ว่าอุ่นใจมากๆ.... ที่พวกเรามากันเยอะขนาดนั้น... ประมาณว่า เอาวะ พวกมากเข้าว่า อะไรแบบนั้น.... ห้องทำ

งานของเราเป็นห้องพยาบาลข้างๆ ตึกเรียน ที่ถูกดัดแปลงไว้สำหรับอ่านหนังสือ เตรียมการสอน เย็บชีท โรเนียวไป

จนถึงงานกรรมกรอย่าง ล้างแผ่นใส ล้างจาน.... รวมทั้งเอาไว้เล่นตุ่ยเล่นไพ่ตอนกลางคืน

ที่ไหนได้.... เช้าวันต่อมา ทุกคนโบกมือลา ... บ๊ายบาย ... เหลือแต่พี่บิ๊ก ประธาน แล้วก็พี่เยียร์ รองประธาน... ไว้ให้

โอ้แม่เจ้า.... เหลือกันแปดชีวิต... กะห้องที่ต้องสอนทั้งหมด 5 ห้อง ... คือมีน้องสายศิลป์ อีกห้องนึงเค้าอยากมา

เรียนด้วย พวกเราก็เลยจัดให้....น้องๆ ลองคิดภาพกันดูครับว่าจะทุลักทุเลขนาดไหน ประมาณว่า พี่กะไอ้เต้ สอนครั้ง

แรก ก็มีแววโดนยืนสอนทั้งวันกันแล้ว

คืนนั้น... คืนแรก... พี่สิทธิ์เดินมาเรียกผมกะเต้ในห้องทำงาน

"ไป โบ๊ต เต้"
"ไปไหนพี่"
"เทรน..." พี่แกตอบสั้นๆ

เท้าความถึงพี่สิทธิ์หน่อยนึง... แกเป็นรุ่นพี่ตัวใหญ่จากภาคเครื่องกล หน้าตากร้านโลก ออกจะดุๆหน่อยในความคิดของพี่ตอนนั้น แต่พี่เค้าเป็นคนอารมณ์ดีตลอดเวลา คือยิ้มแย้ม หัวเราะได้ตลอดวัน แล้ว self จัด วันนึงแกใส่กางเกงขาก๊วยไปสอนน้องที่ร้อยเอ็ดนั่นแหละ... พอดีว่าน้องคนนึงออกจะฮาๆ แถมกล้าบ้าบิ่น ตะโกนแซวออกมา

"พี่ๆ ... แต่งตัวแบบนี้จะไปงานไหนอ่ะ"
เรียกเสียงฮาได้รอบห้อง.... พี่สิทธิ์ยิ้มๆ แล้วตอบไปด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

"งานศพ พ่..... มรึงมั้ง..."
จบข่าว.... เสียงฮาดังลั่นยิ่งกว่าเดิม แต่ไอ้น้องนั่น จ๋อยสนิท คงเลิกยุ่งกะพี่สิทธิ์ไปอีกนาน

คืนนั้น ผมกะไอ้เต้โดนเทรนซะงอม พี่สิทธ์จะเข้มงวดในเรื่องของเวลามาก เค้าสอนให้พี่แตกหัวข้อออกเป็นส่วนๆ แล้วกะเวลาให้ได้ว่าจะใช้แต่ละหัวข้อกี่นาที.... เกินไปแม้แต่นาทีเดียว... มรึงสอนใหม่อีกรอบ T_T

พี่กะพี่เต้... เทรนตั้งแต่สองทุ่มยันตีสองครึ่ง... คืนนั้น เอาเป็นว่า พี่หลับตาเห็นโจทย์ทุกข้อเรื่องภาคตัดกรวยมาได้จนถึงทุกวันนี้

แต่ก็เป็นคืนเดียวนะที่เครียดกัน... เพราะหลังจากคืนนั้น... พี่ก็ต้องมองภาพ "วิชาการ" ในมุมมองใหม่ๆ ... แต่เดิมที่คิดว่า มีแต่คนเครียดๆ ... เก่งๆ... ก็เริ่มเปลี่ยนไป....

คือแต่ละคน...แมร่ง.... ตลกคาเฟ่กันทั้งนั้น T_T บ้าบอกันไปตามเรื่อง... ไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดาๆ... วีรกรรมที่พี่จำแม่นที่สุด... คือเรื่องพี่บิ๊ก... กับห้องนอน... เอ...

คือห้องที่พวกเราใช้เป็นที่นอนกันนั้นเป็นห้องพระ... อยู่ชั้น 4 ของตึกเรียนนั่นแหละ ด้วยความที่เป็นห้องพระ เลยไม่มีประตู... อาจารย์ก็ใจดี๊...ใจดี ไปหามุ้งลวดมาติดให้.... พอรุ่งเช้า ... พิธีเปิดเวลา 8 โมง พี่บิ๊ก... ประธานของเรา รู้สึกตัวตื่นเอาตอน 7 โมง สี่สิบห้า ... ตาเหลือก

"ship หาย แล้ว... !!!!!" เฮียตะโกนลั่น.. คว้าเสื้อผ้า ผ้าเช็ดตัว พุ่งออกไปจากห้องแบบความเร็วแสง... แต่... แกลืมไปนิดว่าเค้าติดมุ้งลวดแล้ว...

โครม..... เอวัง....

ผลคือ... พวกพี่ต้องทนนอนตบยุงจนจบโครงการ เพราะกรอบมุ้งลวดไม่เหลือชิ้นดีเลย... ใช้สก็อตเทปแปะไงก็ไม่อยู่ T_T

ยาวไปแล้วมั้งเนี่ย... ไว้ต่อภาคสองนะครับ