ออนทัวร์ที่ร้อยเอ็ด (ตอนจบ)

คืนนั้น... คืนแรก.... ที่พวกเราทุกคนนอนรวมกันหมดยี่สิบกว่าชีวิตต้องผลัดกันไปอาบน้ำ... น้องลองนึกภาพห้องอาบน้ำเป็นห้องเล็กๆ ใต้บันไดตึกเรียนนะครับ มีสองห้องถ้วน ... แล้วไอ้ตึกที่ รร.นี้ เป็นอะไรไม่รู้ตอนนั้น ไม่ค่อยจะยอมเปิดไฟกันเลย.... บรรยากาศก็วังเวง...วังเวง... (ถ้าหอนในบล็อกได้จะหอนเป็น soundtrack ประกอบละ)

"ห้องน้ำว่างแล้วนี่... พี่ไปอาบน้ำละนะ" พี่ส้ม เห็นทุกคนอยู่ครบกันแล้ว ก็คว้าผ้าเช็ดตัว กะอุปกรณ์ต่างๆ ลงไป...

ตามคำบอกเล่าของพี่ส้ม...

"อ้าว...ปิดนี่"... พี่ส้มเห็นประตูล็อก... แต่ว่าไฟปิดอยู่...เลยพยายามที่จะเปิดประตู

"ฮื่อ~~~~~" มีเสียงตอบออกมาจากในห้อง...

พี่ส้มเป็นคนรักสงบ... จึงค่อยๆ ถอยออกไปเงียบๆ ขึ้นไปแอบๆ รวมกลุ่มกับทุกคนโดยไม่มีใครสังเกต ^^

...
"เฮ่ย... ห้องน้ำว่างแล้วนี่หว่า..." คราวนี้เป็นพี่เยียร์ครับ ขอตัดตอนไปหน้าห้องน้ำเลยไม่ให้เสียเวลา...

"ฮื่อ~~~~" มุกเดิม.... ซวยแล้วกู เฮียคิดในใจ... เอาวะ โดนผีหลอกซักทีจะเป็นอะไร ตายเป็นตาย ขอเห็นซักทีเถอะมรึง....

ว่าแล้ว พี่เยียร์ก็โดดถีบประตูเต็มเหนี่ยว.... หลอกกรูช่ายม้าย..... เล่นเอาผีโวยวายเสียงลั่น....

"เฮ้ย........ ไอ้ (เซ็นเซอร์) ... กรูเอง" จบข่าว... เป็นพี่วิชาการคนนึงครับ รู้ทีหลังว่า เค้าเป็นคนชอบอยู่ในที่มืดๆ ปลีกวิเวกอยู่คนเดียว เข้าห้องน้ำก็ไม่ยอมเปิดไฟ คาดเดาว่าจะแสวงหาความสงบเพื่อตัดกิเลสทั้งปวง - -

.....

การสอนสองวันแรกผ่านไปด้วยดีครับ... ด้วยการที่เตรียมตัวมาอย่างดี (มันจะไม่ดีได้ไงฟะ ... เทรนยังกะจะไปออกเดี่ยวไมโครโฟน) - -" แต่อยากจะบอกว่า ontour คราวนั้นเข้มข้นมาก... เพราะน้องๆ ขยันกันสุดๆ สอนถึงสี่โมงกว่าๆ แต่จะมีน้องๆ เปลี่ยนหน้ากันอยู่ให้สอนต่อถึงทุ่มสองทุ่มทุกวัน ถึงทุกวันนี้ พี่ก็ยังติดต่อน้องบางคนที่เคยสอนมาตอนนั้นอยู่เลย....

สองวันแรกไม่มีปัญหา... วิบัติมันอยู่ตรงช่วงหลังจากนั้นน่ะสิครับ ด้วยความที่คนน้อย และมีปัญหาเรื่องผู้สอนชิ่ง... แถมโดนซ้ำเรื่องต้องสอนห้องสายศิลป์ด้วย ทำให้พี่ต้องเสียบแทนเจ้าของวิชา... แถมซ้ำร้าย ต้องสอนภาษาอังกฤษ !!! ประมาณว่าไม่ได้กระดิกอะไรเท่าไหร่เลย... คือไม่รู้จะสอนไงให้สนุกได้อ่ะ แต่ก็ต้องสอนครับ ... แต่จำได้ว่าสนุกมาก.... ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สอนเนื้อหาอะไรมากมายตรงประเด็นเหมือนสอนเลข... แต่ด้วยความที่น้องๆ เค้าขยันแล้วก็น่ารักกันทุกคน พี่เลยประคองๆ ตัวรอดมาได้....

สี่วันแรกผ่านไป พี่บิ๊ก กะ พี่ภูมิ หนีกลับ กทม. ไปก่อนอีก - - แปลว่าเหลือกันอยู่ 6 คน กะน้อง 5 ห้อง.... กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน... แทบสลบ เพราะสอนสามสี่คาบรวดแถมต้องสอนต่อพวกน้องปุ้ยถึงทุ่มสองทุ่มตอนเย็น (น้องปุ้ยอ่านอยู่รึเปล่าหว่า... ป่านนี้จบมหาลัยไปแล้วครับ น้องคนนี้)

มีอยู่วันนึง... พี่อาจจะออก over acting ไปหน่อย คือแซวๆ ขำๆ กัน แล้วพี่ก็ทำท่าจะขว้างปากกาในมือใส่น้อง.. ปรากฏว่า.. หลุดมือครับท่านผู้ชม... ปากกาเขียนไวท์บอร์ดลอยเฉียดหน้าน้องคนนั้นไปฝ่ามือเดียว กระแทกประตูดังปัง....

....เงียบกริบ....

....

..
.

แง๊~~~~~~~ๆๆๆๆๆ

ซวยแล้วกรู....

.......

ถึงเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ... แต่พี่ก็ยังคงประทับใจการสอนครั้งแรกของพี่ที่นี่มากๆ.... จริงๆ... จำได้ว่าตอนเดินทางกลับ พี่ พี่เพียว และพี่ภูมิ ได้รับ message ส่งจากน้องๆ มาเป็นระยะ ...ตลอดทาง คือตอนนั้นมือถือยังไม่บูมมากเหมือนเดี๋ยวนี้... คือมีเพจใช้ก็หรูแล้ว ...

อ้อ... พูดถึง pager ... พี่ยังจำเบอร์ page ของพี่เพียวได้จนทุกวันนี้... ลองจินตนาการถึงเจ้าของเบอร์นี้นะครับ...

"144 เรียก ทรายกับทะเล...นะคะน้องๆ"