เทรนการสอนครั้งแรก

ตามนัด... พี่ไปพบกับพี่ๆ ทุกคนที่ห้อง 3202.. เพื่อเทรนการสอนครั้งแรก จำได้แม่นยำว่าตอนนั้นมีพี่เพียว กับพี่มิติ เป็นคนเทรนการสอนให้...

การเทรนการสอน นอกจากจะเป็นการให้ความรู้เกี่ยวกับเทคนิคการ presentation หน้าห้อง เทคนิคการพูด การใช้อุปกรณ์ต่างๆ แล้ว ยังเป็นโอกาสให้น้องๆ ที่เข้ารับการเทรนได้ฝึกฝนฝีมือ และรับรู้จุดบกพร่องของตัวเอง ด้วยการขึ้นไปสอนหน้ากระดาน หรือ overhead ทีละคน...

แล้วพี่ๆ ที่เป็นคนเทรน ก็จะคอยช่วยฝึกฝน แนะนำ จุดที่บกพร่อง หรือควรปรับปรุงในการสอน เพื่อให้การสอนของพี่ๆ ทีมสอน มีคุณค่าแก่น้องๆ ที่มาเรียนมากที่สุด...

แน่นอน... ถ้าไม่ผ่านการเทรน หรือเทสต์... พี่คนนั้น... จะไม่มีสิทธ์ขึ้นสอนน้องๆ ที่น่ารักทุกคน ด้วยกลัวว่า จะไปทำให้ความรู้อันอัดแน่นมากมายในสมองน้องๆ ปั่นป่วนไปกันใหญ่ ...

จำไม่ได้แล้วว่าพี่ขึ้นไปเป็นคนที่เท่าไหร่... จำได้แต่ความรู้สึกก่อนก้าวขึ้นไปยืนหน้ากระดานว่า..มั่นใจเต็มที่ ....

แต่พอไปยืนหน้ากระดานแล้ว... ถึงได้บอกกับตัวเองว่า รังสี... ความกดดัน... ของพี่สองคนนี้.. .มากมายจริงๆ ... พี่จะขอกล่าวถึงพี่สองคนนี้สั้นๆ เผื่อว่าน้องๆ ที่ไม่รู้จักจะได้เห็นภาพเดียวกันนะ (โดยมากรุ่นเก่าๆ จะรู้จักพี่สองคนนี้แน่นอน เพราะโด่งดังอย่างแรง)

พี่เพียว... เป็นพี่...เอ่อ.. พี่... (ลังเลอยู่ว่า จะแนะนำว่าพี่ผู้ชายหรือผู้หญิงดี) เค้าชอบแนะนำว่าตัวเค้าเป็น Pure คือเป็น กระเทย แท้ๆ E 54 เป็นปีทำงานในปีนั้น รับหน้าที่การสอน พี่เพียวเป็นคนที่สอนเคมีเก่งสุดๆ คนนึงที่พี่เคยรู้จัก ถ้าจะให้เทียบระดับที่น้องๆ พอเห็นภาพก็จะเป็นว่า เจ๊แกสอนเก่งประมาณ อจ. อุ๊ แต่มีมุขแบบเดียวกับไปเรียน The Brain ... ประมาณนั้น... แต่บทจะเอาจริงเอาจังขึ้นมาก็ดุไม่หยอกเหมือนกัน

พี่มิติ.. หรือพี่พี ขอแนะนำด้วยความเคารพครับ... พี่มิติ เป็นผู้สร้างการสอนในอุดมคติให้กับพี่... ด้วยการพัฒนาตัวเองต่อเนื่องตลอดเวลา... ทุกครั้งที่พี่เค้าสาธิตการสอน พี่มิติจะมีการอธิบายและวิเคราะห์การสอนของตัวเองให้ดูเป็นฉากๆว่า อะไรคือสิ่งที่ยังบกพร่องในการสอนของเค้าเมื่อกี้... และเอาไปพัฒนาตัวเองต่อไป.... (ต่อมาอีกสองสามปี พี่เคยเข้าเรียนกับพี่มิติหนนึง.. เชื่อมั้ยครับน้องๆ พี่ตระหนักรู้ได้ทันทีว่าทำไมพี่เค้าถึงเก่งไปทุกทาง... อย่างที่เห็น ... สมาธิเค้าแน่นมาก... สามชั่วโมง เค้าไม่เคยสติหลุดสักครั้ง...)

หลังจากสลัดความตื่นเต้นออกไปในอึดใจ... พี่ก็เริ่มการสอน.... ยังคงมั่นใจอยู่ว่า การสอนของพี่... ก็โอเคนะ...

เปล่า... ผลก็คือ โดนพี่เพียวฟันซะเละ ... ค่าที่ใช้กระดานปนไปปนมา กระโดดไปทางโน้นที่ทางนี้ที ... และพี่มิติก็ติงเรื่องการอธิบาย....

"การสอนที่ดี คือการสอนที่อธิบายเรื่องยากๆ ให้เป็นเรื่องง่ายครับ เราต้องคิดตลอดเวลาว่า มีอะไรง่ายกว่านี้มั้ย... เข้าใจได้ชัดกว่านี้มั้ย... ไม่อย่างนั้น อาจจะมีน้องบางคนเข้าใจ... แล้วเราจะทิ้งที่เหลือไปเหรอ... เราต้องพยายามให้น้อง "ทุกคน" เข้าใจเรานะครับ ไม่ใช่บางคน"

...
...

ช่วงเวลานั้นเอง... ที่ทำให้พี่ได้รู้สึกตัวว่า... กะลาที่ครอบพี่อยู่นั้น ... แคบ... แค่ไหน...

ตั้งแต่รู้ตัวว่าต้องสอน จนถึงวินาทีนั้น... พี่คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่ได้คิดถึงคนที่จะมาเรียนด้วยเลย...

ขอบคุณพี่มิติ... กับพี่เพียวนะครับ... ที่ทำให้ผมรู้ และเข้าใจถึงสิ่งที่ควรจะเป็น... ตั้งแต่วันแรกที่ผมจับปากกาไวท์บอร์ด ....

เข้าใจว่า... การสอนที่ดีที่สุด... ไม่ใช่การสอนจากคนที่เก่งที่สุด... ไม่ใช่มุขตลกเพียบตลอดคาบ... ไม่ใช่แม้แต่จังหวะจะโคน ไม่ใช่แม้แต่โจทย์พิสดาร...แต่...

"การสอนที่ดีที่สุด... คือการให้สิ่งที่ดีที่สุด"

รอต่อตอนหน้า... กับออนทัวร์ครั้งแรกที่ร้อยเอ็ด...ครับ...